باتری های ژله ای به لحاظ ساختاری، مشابه باتری های اسید – سرب هستند. با این تفاوت که قدرت استارت زنی آنها در حدود 40-35 درصد کمتر از باتری های مشابه است. در باتری های اسید – سرب، الکترولیت شامل محلول سولفوریک اسید در آب است. در باتری های ژله ای از مخلوط نانو سیلیس کلوئیدی و اسید سولفوریک که منجر به تشکیل ژل می شود، به عنوان الکترولیت استفاده می شود. ژل یک الکترولیت شبه جامد محسوب می شود و قابلیت الکترولیت های مایع را ندارد. این موضوع منجر به کاربردهای محدودتر این دسته از باتری های می گردد. باتری های اسید – سرب با الکترولیت ژله ای در سال 1958 به بازار معرفی گردیدند. از مهمترین ویژگی های باتری های ژله ای می توان به موارد زیر اشاره نمود:
عدم نشتی الکترولیت
ایمنی بالا
مقاومت در برابر ارتعاش
پایداری حرارتی بالا
پایداری شیمیایی
طول عمر زیاد
یکی دیگر از ویژگی های منحصر به فرد باتری های ژله ای، ترکیب مجدد گاز اکسیژن تولید شده در قطب مثبت طی شارژ شدن، با هیدروژن آزاد شده در قطب منفی و تولید آب است. بنابراین از دست رفتن آب در این باتری ها به حداقل می رسد.
باتری های ژله ای بسته به طراحی به ویژه طراحی قطب مثبت (شبکه ای یا لوله ای) و ترکیب الکترولیت، می توانند دارای طول عمر چرخه ای تا 1000 چرخه با عمق دشارژ 75% باشند.
باتری های ژله ای در سیستم های انرژی تجدید پذیر نظیر سل های خورشیدی و منابع تغذیه بدون وقفه (UPS) کاربرد قابل توجهی دارند. علاوه بر این در روشنایی اضطراری، ارتباطات از راه دور و سایر مواردی که نیاز به ولتاژ بالا برای استارت زنی نیست، استفاده می گردند. لازم به ذکر است که این باتری ها برای خودروهای سواری هیچ کاربردی ندارند.
