ریخته گری دقیق یا ریخته گری مومی یکی از قدیمی ترین فناوری های تولید قطعات به شمار می آید. در عصر حاضر، صنایع مختلف به دلیل نیاز روز افزون به ساخت قطعات پیچیده با دقت ابعادی بالا، از این روش بهره برداری گسترده ای می کنند. در این فرآیند پژوهشگران و مهندسان، قالب را از طریق پوشش دهی مدل های از بین رونده با دوغاب سرامیکی، شکل می دهند. مدل معمولاً از جنس موم یا پلیمرهای قابل ذوب است. پس از تکمیل لایهگذاری، متخصصان با اعمال فرآیند سوزاندن یا ذوب، مدل را از محفظه قالب خارج میسازند. نانو سیلیکای کلوئیدی در بین واحدهای ریخته گری دقیق تحت عنوان “چسب سایتون” شناخته می شود.
نانو سیلیکای کلوئیدی به عنوان بایندر (عامل چسباننده) در مرحله “پوشش دهی با دوغاب و چسب” در فرآیند تهیه قالب سرامیکی کاربرد دارد. کلوئیدها با تبدیل از حالت آبدار به ژلاتینی به سخت شدن دوغاب کمک می کنند. تبدیل از حالت آبی به ژلاتین (سخت شدن) اهمیت زیادی در فرآیند تهیه پوشش سرامیکی و خواص قالب حاصل از آن دارد. سایر چسب های پایه سیلیکاتی نظیر سدیم سیلیکات و اتیل سیلیکات نیز در صنایع ریخته گری کاربرد دارند. البته هر یک با محدودیت هایی همراه هستند.
نانو سیلیکای کلوئیدی مورد نیاز و رایج در این صنعت، حاوی 30 الی 40 درصد وزنی از نانوذرات سیلیکا با اندازه ذرات بسیار ریز در گستره nm 7-30 است. چسب سایتون با نقطه ذوب بالاتر از 2000 درجه سانتی گراد نقش یک عامل دیرگداز و استحکامبخش را در فرایند ریختهگری دقیق قطعات فولادی و چدنی ایفا میکند. علاوه بر این انبساط حرارتی پایین و مقاومت حرارتی بالای نانو سیلیکا، باعث ایجاد یکپارچگی در سطح قالب می شود. بر این مبنا استفاده از نانو سیلیکای کلوئیدی در حوزه ریخته گری دقیق در سالهای اخیر با سرعت قابل توجهی در حال رشد است.
